Opis

Jednym z największych parków krajobrazowych jest utworzony w grudniu 1977 roku na połnocno-wschodniej części kraju Mazurski Park Krajobrazowy. Jego całkowita powierzchnia wynosi ponad 53 tysiące hektarów i rozciąga się on na terenach trzech powiatów: mrągowskiego, piskiego oraz szczycieńskiego. Park powstał w celu ochrony wartości przyrodniczych, kulturowych i historycznych tego obszaru dla potrzeb nauki, dydaktyki i turystyki.

W regionie obejmowanym przez Park ściera się wpływ klimatu kontynentalnego i morskiego z czynnikami lokalnymi tworząc specyficzny mikroklimat, ponadto na jego terenie znajduje się ok. 60 jezior, w tym największe w Polsce jezioro Śniardwy. Stwierdzono, że w parku występuje prawie 150 rzadkich gatunków roślin i zwierząt, w tym nawet kilka reliktowych. Najczęściej spotykanymi przedstawicielami fauny są jelenie i sarny, dziki, wiewiórki, łosie, wilki, gronostaje i bobry. Jednym z liczniejszych gatunków jest również bocian biały, który uznany został za symbol Mazurskiego Parku Krajobrazowego.Godnymi wymienienia ptakami są również trzemielojad, sokół kobuz, sowa uralska, żuraw, kormoran, rybitwa czarna, czajka, dzięcioł czarny i zielony, dudek, barwny zimorodek i wiele innych. Dzięki dużemu zróżnicowaniu środowiska wodnego zaobserwować można różnorodne gatunki płazów oraz ryb, w tym traszki zwyczajne i grzebieniaste, ropuchy szare i zielone, kilka gatunków żab, płocie, leszcze, szczupaki, sandacze, węgorze, liny i ukleje. Na uwagę zasługują także motyle takie jak paź królowej, rusałka żałobnik, rusałka admirał czy mieniak tęczowiec. Do bardzo rzadkich gatunków natomiast zaliczane są rysie, bociany czarne, bieliki, cietrzewie, sowa puchacz, nadrzewna rzekotka.

Badania archeologiczne udowadniają, że człowiek pojawił się na terenie Mazurskiego Parku Narodowego podczas najstarszej epoki kamienia, czyli 10 tysięcy lat p.n.e. Świadczą o tym znalezione kościane groty strzał i harpuny. Rozwój osadnictwa nastąpił jednak dopiero w epoce brązu, czyli ok. 3-4 tysiące lat temu. W naszej erze zaczęły powstawać osady leśne, potem wsie. Niektóre z nich dzisiaj tworzą historyczny i zabytkowy zespół osadniczy, który wymaga ochrony i rewaloryzacji. Są to między innymi: Wojnowo, Nowa Ukta, Gałkowo, Śwignajno, Bobrówko, Krutyński Piecek i Lipowo, gdzie zachowało się wiele zabytkowych, drewnianych chałup.