Ściana Płaczu w Kazimierzu Dolnym

Ściana Płaczu w Kazimierzu Dolnym

Cmentarz żydowski w Czerniawach – przeszłość Założony w 1851 roku, żydowski cmentarz w Czerniawach przy Kazimierzu Dolnym nad Wisłą, doświadczył kompletnego zniszczenia na początku drugiej wojny światowej. Miejscowi Żydzi byli przymuszani przez niemieckich okupantów do wyrywania zabytkowych macew, czyli kamieni nagrobnych, aby następnie wykorzystać je do brukowania terenów wokół klasztoru oo. Reformatorów. Ten, podczas wojny, pełnił funkcję więzienia i siedziby Gestapo. Planowano zatrzeć wszelkie inskrypcje i dekoracje na macewach, jednak wspomniany Antoni Michalak znalazł sposób, by przynajmniej częściowo ocalić te nagrobki. Udało mu się przekonać Niemców, że układając macewy napisami do ziemi, oszczędzą czas i przyspieszą proces likwidacji okolicznych żydowskich cmentarzy.

Ściana płaczu W dekadzie lat 80-tych XX wieku rozpoczęto odzyskiwanie nagrobków, z których niektóre zachowały się w doskonałym stanie, z nienaruszonymi płaskorzeźbami i napisami. Z odnalezionych macew na cmentarzu w Czerniawach zbudowano monument, inspirowany jerozolimską ścianą płaczu. Kazimierska ściana płaczu charakteryzuje się pęknięciem na środku, symbolizującym tragiczny los Żydów polskich i kazimierskich. Zgodnie z tradycją podziału na część męską i kobiecą obowiązującą na żydowskich cmentarzach, po lewej stronie pęknięcia umieszczono nagrobki kobiet, natomiast po prawej – mężczyzn. Nagrobki rozmieszczone są po obu stronach ściany.

Cmentarz znajduje się w bukowym lesie, a wśród drzew rozrzucone są stele, pionowe kamienie nagrobne. Obrane mchem i czasami prawie zlewające się z otaczającą je przyrodą, drzewami i lasem.