Kamienica Celejowska w Kazimierzu Dolnym

Kamienica Celejowska Kazimierz Dolny

Kamienica Celejowska, zwana także "Pod Świętym Bartłomiejem" lub "Kamienicą Czarną", stanowi jeden z najbardziej znaczących zabytków manieryzmu w Polsce. Jej budowa datowana jest na rok 1635, a jej fundatorem był zamożny kupiec Bartłomiej Celej. Charakteryzuje się ona ciemnym kolorem tynku oraz wyjątkowo ozdobną fasadą z wapienia, zdobioną w technice stiuku. Attyka, zdobiona rzeźbionymi maskaronami, uchodzi za jedną z najpiękniejszych w kraju, zawiera trzy zęby z niszami, w których znajdują się figury św. Jana Chrzciciela, Chrystusa, Matki Boskiej oraz św. Bartłomieja w naturalnej wielkości. Okna, ozdobione w barokowym stylu, dodają budynkowi wyjątkowego charakteru.

W przeszłości, od połowy XVIII wieku, budynek był własnością rodziny Ulanowskich, a na jego fasadzie widniał szyld rosyjskiego chederu, żydowskiej szkoły podstawowej. W 1915 roku, podczas pożaru, który nawiedził ulicę Senatorską, kamienica doznała znacznych zniszczeń. Dzięki zaangażowaniu Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości, obiekt szybko zabezpieczono, nakrywając go tymczasowym dachem, wykonanym z drewna pozyskanego z demontażu promu w Puławach, co było możliwe dzięki wsparciu austriackich władz.

W okresie powojennym, w kamienicy Celejowskiej znalazła się pracownia konserwatorska Karola Sicińskiego, gdzie tworzono plany odbudowy Kazimierza Dolnego. W latach 70. XX wieku przeprowadzono generalny remont budynku, przywracając mu pierwotny blask. Od 1964 roku kamienica służy jako oddział Muzeum Nadwiślańskiego, oferując ekspozycje poświęcone historii miasta, a także galerię malarstwa i grafiki. W obiekcie znajduje się również sala z makietą Kazimierza nad Wisłą, przedstawiającą miasto w roku 1910.