Cerkwie w Bieszczadach i okolicy
Bieszczady należą do najpiękniejszych gór w Polsce. W Bieszczadach można podziwiać nieskażoną przyrodę, urozmaicony świat zwierząt i pasma górskie.
Zwiedzając Bieszczady można nie tylko podziwiać przepiękne góry, ale również piękną historię, którą bardzo dobrze opisują tutejsze cerkwie.
Stare cerkwie to wizytówka Bieszczad są jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli tego regionu. W północno – wschodniej części Bieszczad zachowało się najwięcej drewnianych cerkiew. W większości prezentują one ukraiński styl narodowy, klasycystyczny i wschodniołemkowski.
Cerkwie drewniane w Bieszczadach i okolicy
- Cerkiew w Smolniku
- Cerkiew Michniowcu
- Cerkiew w Chmielu
- Cerkiew w Bystrem
- Cerkiew w Bandrowie.
- Cerkiew w Bystrem.
- Cerkiew pw. św. Mikołaja w Chmielu.
- Cerkiew w Czarnej.
- Cerkiew w Górzance.
- Cerkiew w Hoszowczyku.
- Cerkiew w Choszczowie
- Cerkiew w Jałowem
- Cerkiew w Komańczy
- Cerkiew w Kraśniku
- Cerkiew w Liskowatem
- Cerkiew w Michniowcu
- Cerkiew w Polanie
- Cerkiew w Orlecu
- Cerkiew w Rabem
- Cerkiew w Radoszycach
- Cerkiew z Rosalina
- Cerkiew w Rostkach Dolnych
- Cerkiew w Równi
- Cerkiew w Smolniku
- Cerkiew w Stefkowej
- Cerkiew w Szczawnem
- Cerkiew Turzańsku
- Cerkiew w Uliczu
- Cerkiew w Ustianowej
- Cerkiew w Żłobku
Cerkiew w Smolniku nad Sanem
Cerkiew w Smolniku jest jedynym zachowanym obiektem sakralnym, który reprezentuje typ bojkowski w Bieszczadach. Kościół wybudowano w 1791 roku.
Początkowo funkcjonowała jako cerkiew prawosławna, a następnie greckokatolicka, od 1974 roku jest to kościół rzymskokatolicki pw. Wniebowzięcia NMP parafii św. Stanisława Biskupa w Lutowiskach.
Cerkiew znajduje się na liście Światowego Dziedzictwa UNESCO, jest zaliczana do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej.
Cerkiew w Michniowcu
Greckokatolicka cerkiew Narodzenia Bogurodzicy w Michniowcu w Bieszczadach jest obecnie Rzymskokatolickim Kościołem pw. św. Jana Chrzciciela, który podlega Parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Czarnej. Cerkiew w Michniowcu jest położona na niewielkim wzgórzu, blisko granicy z Ukrainą. Świątynia drewniana powstała w 1868 roku. Ikonostas w cerkwi w Michniowcu posiada półkolisty kształt.
W bramie można zobaczyć ikonę św. Olgi i Włodzimierza.
Cerkiew w Chmielu
Pierwotnie greckokatolicka cerkiew w Chmielu najprawdopodobniej została zbudowana w 1584 roku, kolejna cerkiew powstała w 1795 roku. Obecny budynek cerkwi w Chmielu postawiono w 1906 roku.
Z powodu wywózki ludności cerkiew została opuszczona w 1947 roku. W latach 60-tych XX wieku znajdował się tam magazyn straży pożarnej. Po ogromnych staraniach w 1969 roku cerkiew przekształcono na kościół rzymskokatolicki parafii w Dwerniku i taką funkcję pełni do dziś. Cerkiew można było zobaczyć w epizodzie filmu „Pan Wołodyjowski” Jerzego Hoffmana, w trakcie pożaru Raszkowa.
Cerkiew w Bystrem
Greckokatolicka cerkiew Św. Michała Archanioła w Bystrem koło Czarnej w Bieszczadach jest przepiękną, drewnianą świątynią z 1902 roku, obecnie znajduje się pod opieką Bieszczadzkiego Oddziału Towarzystwa Opieki nad Zabytkami. Położona jest na podkarpackim Szlaku Architektury Drewnianej. Przy cerkwi istnieje zabytkowy cmentarz. Zaliczana jest do tzw. narodowego stylu ukraińskiego i nawiązuje do cerkwi huculskich.
Cerkiew w Bandrowie
Cerkiew greckokatolicka w Bandrowie została wybudowana około 1513 roku, pierwsze wzmianki o niej pochodzą z 1564 roku. Kolejne cerkwie zbudowano w tym samym miejscu.
Ostatnią świątynię w Bandrowie postawiono tutaj w 1880 roku, nie przetrwała do dzisiejszych czasów. Cerkiew została rozebrana prawdopodobnie w 1952 lub 1954 roku.
Po roku 1951 odbywała się akcja ?wyrównywania granic?, Bandrów był zasiedlony głównie przez Polaków. Mieszkańcy i duchowieństwo rozpoczęli starania o przeniesienie w to miejsce cerkwi z 1882 roku z Jasienia. Udało się doprowadzić do przeniesienia świątyni, od 1974 roku pełni funkcję kościoła rzymskokatolickiego. Obecna cerkiew znajdująca się w Bandrowie została przeniesiona z Jasienia.
Aktualnie obiekt pełni funkcję kościoła rzymskokatolickiego pw. św. Andrzeja Boboli. Zajmuje się nim Zgromadzenie św. Michała Archanioła. Świątynia otoczona jest przez ogromny cmentarz.
Część cmentarza blisko kościoła to stary cmentarz przycerkiewny, który najprawdopodobniej powstał w XVI wieku. Zachowały się tam 20 nagrobki z początku XX wieku. Blisko świątyni mieści się metalowa dzwonnica, a także płyta z krótkim opisem historycznym tego miejsca.
Cerkiew w Czarnej
Cerkiew jest położona na wzgórzu w niedalekiej odległości od głównej drogi. Obecny budynek cerkwi pochodzi z 1834 roku. Źródła historyczne podają, że jest zbudowany w miejscu wcześniejszej świątyni, informacje o niej datowane są na 1795 rok. Obecnie świątynia pełni funkcję kościoła parafii rzymskokatolickiej w Czarnej. Efektownym elementem cerkwi jest klasyczna elewacja z przybudówką zakończoną trójkątnym szczytem, który opiera się na sześciu drewnianych kolumnach doryckich. Szczególną uwagę warto zwrócić na drzwi klepkowe, które prowadzą do świątyni i pochodzą z roku jej powstania.
W nawie bocznej można zobaczyć rzeźby przywiezione przez emigrantów z Sokola, są to: rzeźba ukrzyżowanego Chrystusa, Matki Bożej, św. Jana oraz Piotra i Pawła.
Będąc w Czarnej trzeba zwrócić uwagę na drewnianą dzwonnicę z XX wieku z dzwonem z 1886 roku. Obok świątyni znajduje się przycerkiewny cmentarz, gdzie do dnia dzisiejszego zachowało się kilkanaście nagrobków, jest wśród nich m.in. nagrobek proboszcza Markelija Myhułowicza (1836-1904) oraz proboszcza Iljariona Tuny (1845-1919). W 2001 roku obok cerkwi postawiono pomnik upamiętniający 50 rocznicę przybycia ludności polskiej na teren wsi z powiatów hrubieszowskiego i tomaszowskiego. Naprzeciw znajduje się drewniana rzeźba upamiętniająca ofiary mordu na ziemi sokalskiej.
Cerkiew w Górzance
Greckokatolicka cerkiew Św. Paraskewy w Górzance w Bieszczadach. Od 1948 roku rzymskokatolicki kościół Wniebowstąpienia Pana Jezusa. Dawną cerkiew w Górzance wybudowano w 1835 roku, położona jest na wzgórzu, pośród starych dębów, przy drodze prowadzącej z Wołkowyji do Baligrodu. Cerkiew w Górzance to drewniana świątynia w konstrukcji zrębowej, stoi na kamiennej podmurówce. We wnętrzu jest unikatowy w skali kraju ikonostas zmodernizowany w latach 2005 -10, składa się z płaskorzeźbionych postaci. Jak głosi miejscowy obyczaj, wyrzeźbił go tutejszy artysta z jednego pnia lipy.
Cerkiew w Hoszowczyku
Cerkiew w Hoszowczyku leży na najwyższym wzgórzu we wsi. Cerkiew greckokatolicką pw. Narodzenia Matki Bożej wybudowano w 1926 roku, jako świątynia greckokatolicka działała do 1951 roku.
W latach 1945-1951 Cerkiew i cała wieś Hoszowczyk znajdowała się na obszarze Związku Radzieckiego. W 1951 roku podczas równania granic teren powrócił do Polski, a prawosławni mieszkańcy wsi zostali wysiedleni, na ich miejsce sprowadzono tu ludność z Krystynopola. Od 1951 do 1970 roku cerkiew wykorzystywano jako magazyn zbożowy. W latach siedemdziesiątych rozpoczęto jej odbudowę i adaptację na kościół rzymskokatolicki. Obecnie w świątyni znajduje się kościół rzymskokatolicki pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Cerkiew drewniana ma konstrukcję zrębową na planie krzyża greckiego. W bliskim sąsiedztwie kościoła można zobaczyć stary cmentarz z kilkoma starymi nagrobkami oraz grobami powojennych osadników, których sprowadzono z Krystynopola po zsyłce miejscowej ludności.
Cerkiew w Hoszowie
Na wschodniej stronie Hoszowa wybudowano cerkiew greckokatolicką, obecnie pełni funkcję kościoła rzymskokatolickiego. W cerkwi znajduje się tablica informacyjna Szlaku Architektury Drewnianej.
Według tradycji obecna świątynia została postawiona w miejscu poprzedniej, prawdopodobnie pochodzi z 1770 roku. Budowa obecnej cerkwi została rozpoczęta w latach trzydziestych XX wieku.
Prace przerwał wybuch II wojny światowej. Ustne przekazy podają, że budowa świątyni została zakończona w 1948 roku. Cerkiew przez 3 lata służyła radzieckim mieszkańcom Hoszowa.
W 1951 roku Hoszów powrócił do Polski. Od roku 1970 cerkiew została przejęta przez parafię rzymskokatolicką w Jasieniu, zajęli się nią Ojcowie Michalici. Obiekt wzniesiono w stylu ukraińskim jako budowlę o konstrukcji zrębowej, na planie krzyża greckiego. Obok kościoła znajduje się dzwonnica i cmentarz przycerkiewny.
Cerkiew w Jałowem
Cerkiew w Jałowem jest przepiękną cerkwią, która jest położona w powiecie bieszczadzkim. Znajduje się na urokliwym wzgórzu, co jest szczególnie piękne w okresie wiosennym, kiedy wokół kwitną kwiaty.
Władza wielokrotnie zamykała cerkiew. W połowie XX wieku osadnicy z Sokalszczyzny odprawiali tu katolickie nabożeństwa, co spotkało się ze sprzeciwem władz. Do cech charakterystycznych świątyni należą: zrębowa konstrukcja podbita gontem, obraz Wniebowzięcia Matki Bożej w ołtarzu głównym, ikona Michała Archanioła, obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, prezbiterium razem z obrazem Chrystusa Błogosławiącego.
Cerkiew w Komańczy
Prawosławna cerkiew Opieki Matki Bożej w Komańczy jest umiejscowiona na wzgórzu, który dawniej nazwano Pełeszuła Mirka. Zabytkowa cerkiew prawosławna jest drewniana, w 1802 roku powstała jako cerkiew grekokatolicka ale w roku 1963 została przekazana prawosławnym. Obok znajduje się dzwonnica z 1834 roku o konstrukcji słupowej, a także kilka zachowanych nagrobków dawnego cmentarza przycerkiewnego. Prawosławna cerkiew w Komańczy jest zaliczana do jednych z nielicznych cerkwi postawionych w stylu wschodniołemkowskim.
Cerkiew jest oszalowana, składa się z trzech głównych części zwieńczonych ośmiobocznymi wieżyczkami, czwarta kopuła jest nad zakrystią. Oryginalna cerkiew w Komańczy całkowicie spłonęła we wrześniu 2006 roku, ocalała dzwonnica. Postanowiono doprowadzić ją do stanu sprzed pożaru. W 2008 roku stanęła w surowej formie, w 2010 roku została całkowicie odnowiona i poświęcona.
Cerkiew w Liskowatem
Cerkiew w Liskowatem wybudowano i konsekrowano w 1832 roku. Jest obiektem postawionym w stylu bojkowskim prostym. Jej budowniczymi byli Iwan Rak z Łopuszanki oraz Wasyl Tomczak z Liskowatego.
Dane historyczne podają, że świątynia posiadała dodatkową kaplicę z ikonostasem pw. św. Dymitra, niestety nie zachowała się do naszych czasów. Budynek przechodził remont w 1929 roku, wtedy powiększono okna w prezbiterium. W połowie lat czterdziestych i pięćdziesiątych świątynia została opuszczona. W latach 60-tych została przeprowadzona konserwacja i rekonstrukcja obiektu.
Z powodu braku dokumentacji historycznej prac nie ukończono. Od 1974 roku cerkiew pełniła funkcję kościoła rzymskokatolickiego. Obecnie z powodu braku środków na remont cerkiew w Liskowatem niszczeje. Brak porozumienia konserwatora zabytków z mieszkańcami, którzy chcą oszalować budynek prowadzi do takiego stanu rzeczy. To jeden z najbardziej zagrożonych obiektów drewnianej architektury cerkiewnej na tym obszarze. Budowla o konstrukcji zrębowej, na kamiennej podmurówce, częściowo pobita gontem.
Od południa do cerkwi prowadzą drzwi z XIX-wiecznymi okuciami oraz zamkiem. Warto zwrócić szczególną uwagę na murowaną dzwonnicę – brama pochodzi prawdopodobnie z XIX wieku.
W pobliżu jest cmentarz przycerkiewny, gdzie znajdują się nagrobki m.in. Anatola Kordasewicza oraz Antona Fedorjaka – proboszczów parafii Liskowate.
Cerkiew w Polanie
Cerkiew w Polanie to jeden z obiektów, który należy do Szlaku Architektury Drewnianej. Miejscowa kultura głosi, że została wzniesiona na przełomie XVI i XVII wieku jako kaplica dworska ówczesnych właścicieli ziemskich. W 1780 roku ukończono budowę kościoła rzymskokatolickiego w Polanie, już nieistniejącego. Jest bardzo prawdopodobne, że rok 1790 jest datą rekonsekracji kościoła.
Cerkiew pełniła swoją funkcję do połowy XX wieku, wtedy wysiedlono wiernych wyznania greckokatolickiego. W 1968 roku ks. Poucha zwrócił się do władz powiatu o zgodę na przejęcie cerkwi na cele religijne dla wiernych obrządku rzymskokatolickiego. Ówczesne władze nie zgodziły się na to. Wytrwałość księdza i grupy parafian doprowadziły do przekazania budynku, który miał miejsce w 1969 roku.
Od tego czasu kościół pełni funkcję kościoła rzymskokatolickiego. W pierwszych latach był to kościół filialny parafii w Czarnej, a od 1982 roku w Polanie powstała także parafia.
Postawiono wówczas neogotycki ołtarz z obrazem Przemienienia Pańskiego, który stoi do dziś.
W latach 80-tych XX wieku tamtejszy proboszcz planował wyburzenie cerkwi i postawienie w jej miejscu kościoła, dzięki wysiłkom Bieszczadzkiego Oddziału Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, świątynia pozostała na swoim miejscu. Obecnie na placu obok kończona jest budowa nowego kościoła. Aktualnie budynek cerkwi użytkowany jest jako kościół parafialny pw. Przemienienia Pańskiego w Polanie.
Cerkiew w Polanie jest budowlą drewnianą o konstrukcji zrębowej, postawioną na kamiennej podmurówce. Dziś możemy podziwiać malowidło znajdujące się na suficie, które przedstawia Trójcę Świętą.
Można tam również zobaczyć Serafiny, są to anioły, które zajmują najwyższe miejsce w hierarchii anielskiej.
W Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku można obejrzeć ikonę pochodzącą z przełomu XVII i XVIII wieku, która przedstawia św. Mikołaja. Muzeum Narodowe w Krakowie posiada w swoich zbiorach ikony przedstawiające Sąd Ostateczny z XV wieku oraz świętych Jana i Pawła z początku XVII wieku. W pobliżu cerkwi znajduje się drewniana dzwonnica z 1922 roku, w której mieści się dzwon z 1974 roku.
Cerkiew w Orelcu
Orelec jest bieszczadzką miejscowością położoną w okolicach Jeziora Solińskiego. Warto się tu zatrzymać by zobaczyć greckokatolicką cerkiew. Z powodu słabej widoczności z drogi, dużo turystów ją pomija, często nie wiedząc o jej istnieniu. By do niej trafić trzeba jechać w kierunku Soliny i w centrum wioski skręcić w prawo.Jest to budowla o konstrukcji zrębowej z dwuspadowym dachem.
Dach obecnie pokryty jest blachą i zakończony cebulastą wieżyczką. Prawdopodobnie cerkiew wzniesiono z materiałów pozyskanych z rozbiórki cerkwi w Uhercach, ale nie ma żadnych źródeł, które potwierdzałyby te przypuszczenia. Wewnątrz nie zachowało się oryginalne wyposażenie, to co udało się uratować zostało przewiezione do Muzeum w Łańcucie.
Po II wojnie światowej, po zsyłkach w ramach „Akcji Wisła” cerkiew została opuszczona, w 1967 roku została przejęte przez kościół rzymskokatolicki i taką funkcję pełni do dziś.
Cerkiew w Rabem
Cerkiew w Rabem jest położona przy obwodnicy bieszczadzkiej, między Czarną a Hoszowem, po wschodniej stronie drogi. Pierwotną cerkiew ufundowała rodzina Dydyńskich, następna w roku 1756 powstała z fundacji Łażewskich. Obecny obiekt wybudowano w roku 1858, a konsekrowano pw. św. Mikołaja w 1861 r. Budowa została ufundowana przez mieszkańców Rabego. Cerkiew jest o konstrukcji zrębowej, pokryta gontem. Cerkiew prezentuje nurt klasycyzujący drewnianej architektury cerkiewnej. Zachowały się ikony z rozebranej cerkwi w Lutowiskach – trzy ikony Proroków Starego Testamentu oraz dwie duże ikony malowane na blasze: Ostatnia Wieczerza i Narodziny NMP. Od roku 1971 obiekt pełni funkcję kościoła rzymskokatolickiego należącego do parafii w Czarnej. Obok cerkwi znajduje się murowana dzwonnica z lat 40 XX wieku.
Cerkiew w Radoszycach
Pierwsze informacje o cerkwi w Radoszycach pochodzą z 1530 roku. Cerkiew jest drewniana, zbudowana w stylu wschodniołemkowskim. Cerkiew jest orientowana o konstrukcji zrębowej.
We wnętrzu świątyni można podziwiać malowidło z XIX wieku. Mieści się tutaj XIX-wieczny ikonostas, niestety część ikon, które się tu znajdowały została skradziona w 1991 roku. Obecnie na miejscu skradzionych mieszczą się ich XX-wieczne kopie. Ikona patrona cerkwi św. Dimitra jest położona w ołtarzu przy ścianie wschodniej. Przed cerkwią jest duża dzwonnica parawanowa, murowana z początku XX wieku. Przy cerkwi można także zobaczyć pozostałości cmentarza przycerkiewnego z jednym zabytkowym nagrobkiem z 1868 roku. W pobliżu jest czynny cmentarz z kilkunastoma zabytkowymi nagrobkami.
Cerkiew z Rosolina
Cerkiew grekokatolicka p.w. Koronacji Najświętszej Maryi Panny z Rosolina. Architektura budynku i jego wyposażenie wskazują na silny związek ze sztuką kościelną. Świątynia o konstrukcji zrębowej, posiada z boku zakrystię. W cerkwi znajdują się barokowe ołtarze z Koronacją Matki Boskiej w adoracji Świętego Onufrego. Warto zwrócić uwagę na ścianę północną, gdzie można zobaczyć dobrze zachowane malowidło z wizerunkiem świętego Floriana. Na ścianie południowej wisi portret młodego szlachcica o imieniu Onufry, prawdopodobnie był on fundatorem świątyni. Przed cerkwią można zobaczyć dzwonnicę z 1751 roku, a po drugiej stronie zrębową kostnicę z tego samego okresu. Na przycerkiewnym cmentarzu postawiono dwie nagrobne, drewniane kapliczki, które przeniesiono z Wolicy koło Sanoka.
Cerkiew w Równi
Powstała prawdopodobnie na początku XVIII wieku. Świątynia przechodziła trzy duże remonty w 1790 lub 1792 roku, w 1890 oraz w latach 60-tych XX wieku. Cerkiew w Równi podzieliła los wielu innych tego typu budowli i w 1951 roku została zamieniona na magazyn. W niedługim czasie świątynia znalazła się pod opieką konserwatora. Od 1969 roku w cerkwi odprawiane były nabożeństwa, bez zgody władzy.
W 1972 roku budowlę oficjalnie przekazano kościołowi rzymskokatolickiemu. Obecnie z budynku cerkwi korzystają wierni wyznania rzymskokatolickiego jako kościół filialny p.w. Matki Boskiej Wspomożycielki Wiernych, należy do parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Ustianowej.
Cerkiew w Równi jest świątynią drewnianą o konstrukcji zrębowej, trójkopułową. W kościele nad ołtarzem można podziwiać barokowy krucyfiks, który podarował bp. Józef Tokarczuk w 1973 roku. W Muzeum Łańcucie można zobaczyć część wyposażenia z cerkwi w Równi, są tam: ikonostas z XVII wieku, cztery ikony z XVIII wieku, siedem chorągwi procesyjnych, które są datowane na XIX wiek.
Cerkiew w Stefkowej
Cerkiew w Stefkowej powstała w latach 1836-1840, jej fundatorem był Andrzej Górski. Świątynia została konsekrowana w 1840 roku, jej patronką jest św. Paraksewia. Z informacji ustnych wynika, że budowla miała pełnić funkcję kościoła katolickiego, ponieważ we wsi była już mała, drewniana cerkiew. Po pożarze cerkwi fundatorzy przekazali prawie wykończony budynek wiernym wyznania greckokatolickiego, a wyznawcy rzymskokatoliccy otrzymali ziemię pod budowę kościoła. Z powodu wybuchu II wojny światowej budowa kościoła nigdy nie została ukończona.
Obecnie można w Stefkowej zobaczyć resztki tej niedokończonej świątyni. Od 1947 roku budynek cerkwi pełni rolę kościoła filialnego pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, parafii w Olszanicy. Cerkiew jest orientowana o konstrukcji zrębowej. Będąc w świątyni trzeba zwrócić uwagę na pozostałości po zdemontowanym ikonostasie, a także na prezbiterium które znajduje się na ścianach po obu stronach. Jest tam m.in. ikona Chrystusa Tronującego. Z prawej strony prezbiterium można się zachwycić fragmentem ołtarza cerkiewnego pochodzącego z 1797 roku, ufundowanego przez Wasyla Bodnara oraz jego matkę. Ołtarz posiada ikonę Opieki Matki Boskiej (Pokrow) razem z postaciami fundatorów. Po lewej stronie ołtarza znajduje się obraz który przedstawia Świętą Rodzinę, na południowej ścianie pod chórem jest XVII-wieczny obraz przedstawiający św. Hieronima. Po południowej stronie cerkwi dzwonnicę pochodzącą z 1906 roku, a także dwa bliźniacze nagrobki fundatora świątyni Andrzeja Górskiego oraz jego brata. Na północ od budynku znajdują się pozostałości po cmentarzu przycerkiewnym.
Cerkiew w Szczawnem
Cerkiew pw. Zaśnięcia Bogurodzicy powstała w latach 1888-1889 i została wybudowana przez cieślę Hojsana z Płonnej. Obiekt prezentuje typ północno-wschodni cerkwi łemkowskiej.
W 1925 roku artyści z kijowskiego Towarzystwa „Widrodżenia” sporządzili polichromię figuralną w tej świątyni, ich nazwiska zostały zapisane w przedsionku. Parafia greckokatolicka w Szczawnem przed wojną należała do przemyskiej diecezji dekanatu jasielskiego, a następnie przeszła do dekanatu łupkowskiego. Po II wojnie światowej cerkiew została opuszczona. Pod koniec lat 50-tych ubiegłego wieku została sprzedana w prywatne ręce celem rozbiórki, do której nie doszło. Od 1962 roku ze świątyni korzystają wierni prawosławni.
Od 1962 roku do dziś świątynia służy jako cerkiew prawosławna parafii w Morchowie. W pobliżu cerkwi stoi dzwonnica drewniana o konstrukcji słupowej. Dzwonnica jest trzykondygnacyjna.
Blisko cerkwi znajduje się cmentarz parafialny. Pozostały tam dwa nagrobki ze starego cmentarza przycerkiewnego: Honoraty Pietrowej Lewickiej z roku 1882 oraz Sergieja Kałużniackiego z 1894 roku.
Cerkiew w Turzańsku
Źródła podają, że pierwsza cerkiew znajdowała się w Turzańsku w 1526 roku. Świątynia, którą możemy dziś oglądać została postawiona w latach 1801-1803, pełniła wtedy funkcję cerkwi parafialnej.
Po roku 1947 cerkiew była użytkowana przez wiernych religii rzymskokatolickiej. W 1961 roku została zamknięta podobnie jak inne świątynie prawosławne znajdujące się w okolicy.
W 1963 roku oddano ją wiernym prawosławnym. Obecnie służy wiernym greckokatolickim, dziś jest cerkwią filialną świątyni w Komańczy.
Cerkiew jest drewniana, zaliczona do cerkwi łemkowskiej typu północno-wschodniego. Aktualnie w cerkwi w Turzańsku są ikony Matki Bożej i Chrystusa, ikona św. Michała Archanioła, a także ikona św. Mikołaja. Blisko cerkwi jest drewniana dzwonnica, która pochodzi z 1817 roku, została wkomponowana w zabudowę ogrodu. Po drugiej stronie znajduje się cmentarz przycerkiewny z kilkoma nagrobkami, dwa z nich datuje się na koniec XIX wieku.
Cerkiew w Uluczu
Cerkiew ulucka jest jedną z najpiękniejszych i najładniej położonych świątyń w Polsce. Została zbudowana na szczycie wzgórza o nazwie Dubnyk.
Był to klasztor, który istniał do 1744 r. W następnych stuleciach służyła jako filia uluckiej cerkwi parafialnej. Nabożeństwa były odprawiane okazjonalnie, przede wszystkim w święto Wniebowstąpienia Pańskiego, tradycja jest podtrzymywana do dziś. Z dawnego zakonu ocalała jedynie świątynia. O dawnym zasięgu terenu klasztornego świadczą pozostałości kamiennego muru, który otacza cerkiew i cmentarz. Przeprowadzone badania datują pochodzenie pobranych fragmentów drewna na rok 1659.
Jest to świątynia drewniana o konstrukcji zrębowej, zbudowana z drewna jodłowego, na podmurówce z kamienia łamanego. Na północnej ścianie zachowało się XVII-wieczne malowidło figuralne, które przedstawia sceny z Męki Pańskiej. We wnętrzu był przepiękny ikonostas z 1682 r. a także carskie wrota z XVIII w. Ikonostas jest w Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku i tam jest prezentowany.
Cerkiew w Ustianowej
Drewniana parafialna cerkiew greckokatolicka, znajduje się w Ustianowej Górnej. Obecnie rzymskokatolicki kościół parafialny pw. Narodzenia NMP.
Po II wojnie światowej świątynia została zamknięta. Od lat pięćdziesiątych miejscowa ludność czyniła wysiłki o adaptowanie cerkwi na kościół rzymskokatolicki, na co władza ludowa zezwoliła w 1971 r.
Jest to świątynia o konstrukcji zrębowej, z kwadratowym prezbiterium. Wewnątrz kościoła jest ołtarz rokokowy z końca XVIII w., pochodzący ze świątyni w Hoczwi. Dawny ikonostas wywieziono, część można zobaczyć w Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. Obecnie świątynia jest kościołem rzymskokatolickim, pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. W sąsiedztwie cerkwi jest kaplica grobowa dawnych właścicieli wsi, rodziny Szemelowskich.
Cerkiew w Żłobku
Cerkiew Narodzenia NMP w Żłobku jest obecnie kościołem filialnym wyznania rzymskokatolickiego pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Pierwsza z cerkwi została postawiona w 1782 roku, a ta która stoi po dziś dzień pochodzi z 1830 roku. Jest to budynek sporządzony z drewna, o konstrukcji zrębowej, pokrytej gontem. Styl budownictwa reprezentuje klimat typowego budownictwa z czasów rządów austriackich.
Cerkiew jako zabytek został wpisany na Szlak Architektury Drewnianej, który podzielony jest na 9 tras, można tam spotkać wspaniałe budynki wykonane z drewna z różnych czasów. Na szlaku są budynki sakralne takie jak cerkwie czy kościoły, a także inne budynki, które pełnią funkcję dworów itp. Cerkiew w Żłobie zachęca do wędrówki w Bieszczady, gdzie można obcować z przyrodą i również pod kątem atrakcji architektonicznych, których w rejonie jest bardzo dużo.