SANKTUARIUM KRWI CHRYSTUSA

Opis

 Historia Sanktuarium
Powstanie Sanktuarium Krwi Chrystusa ma trzy źródła. Najpierw Misjonarze Krwi Chrystusa otrzymali tutejszy teren i rozpoczęli na nim działalność formacyjną dla członków Zgromadzenia, dla Wspólnoty Krwi Chrystusa i wszystkich zainteresowanych.
Po pewnym okresie rozwoju miejscowy biskup ordynariusz uznał to źródło duchowe i uważając, że powinno służyć szerzej całemu Kościołowi, zachęcił Misjonarzy do zbudowania "Dróżek Przenajdroższej Krwi", a więc siedmiu kaplic ku czci Siedmiu Przelań Krwi Zbawiciela.
Na końcu dzięki Opatrzności Bożej Misjonarze otrzymali dar Relikwii Krwi Chrystusa - część relikwii pochodzących z Mantui. Ich tradycja sięga Golgoty i historii nawrócenia setnika Longinusa.
Arcybiskup Częstochowski dr Stanisław Nowak dnia 21 października 1999 roku oficjalnie erygował w tym miejscu Sanktuarium Krwi Chrystusa.
 Historia Relikwii Przenajdroższej Krwi Chrystusa
w Mantui
Bazylika konkatedralna p.w. Św. Andrzeja Apostoła w Mantui cieszy się przywilejem przechowywania do dzisiaj cennej relikwii Krwi Chrystusa. Nie dziwi fakt, że, ze względu na znaczenie religijne, konkatedra ta zawsze była powiązana z historią Mantui -centrum życia religijnego i społecznego. Historycznie stwierdzono, że w miejscu, gdzie dzisiaj znajduje się świątynia zaprojektowana przez Leona Baptystę Albertiego, istniały dwa kościoły wybudowane w różnym czasie, poświęcone Św. Andrzejowi.
Nie sposób ustalić daty powstania pierwszego kościoła. Przypuszczalnie, według niektórych historyków, był to okres następujący po pierwszym "inventio" czyli odnalezieniu. Inni jednak przesuwają datę jego powstania do czasów Karola Wielkiego i nie wiążą go z faktem przechowywania relikwii. Wszelkie inne odniesienia mają związek z relikwią Przenajdroższej Krwi.
Kult relikwii Krwi Chrystusa opiera się na dwóch ich "odnalezieniach", które miały miejsce w 804 i 1048r. Pierwsze wydarzenie zostało odnotowane w "Annałach Królestwa Franków" przez Eginarda, dworzanina i biografa Karola Wielkiego. Drugie "odnalezienie" jest obszernie opisane w dwóch źródłach średniowiecznych:"O odnalezieniach Krwi Pańskiej", spisanego w Mantui przez nieznanego autora II poł. XI w. i w "Kronikach" szwedzkiego mnicha Hermana di Reichenau. Z tych źródeł oraz z ubogacających danych historycznych i kronikarskich pochodzi tradycja, która umiejscawia w Mantui Św. Longina. Był to rzymski żołnierz, który na Golgocie własną włócznią przebił bok Chrystusa, powodując wypłynięcie wody i krwi. Po swoim nawróceniu zawiózł on do Mantui ziemię z Kalwarii nasączoną Krwią Chrystusa oraz gąbkę użytą do napojenia konającego Jezusa zakwaszonym winem. Z obawy przed profanacją, Święty ukrył relikwie Męki Pańskiej w ołowianej kasetce i sam zakopał je w miejscu, gdzie dzisiaj mieści się bazylika, a które kiedyś znajdowało się daleko poza murami miasta. Wkrótce potem Św. Longin poniósł śmierć męczeńską i został pochowany w pobliżu relikwii. Z powodu burzliwych faktów, które doprowadziły do upadku Zachodniego Imperium Rzymskiego, zatracono wszelki ślad relikwii, aż do czasów Karola Wielkiego. W r.804 nastąpiło pierwsze ich odnalezienie. Według tradycji Św. Andrzej objawił się we śnie pewnemu wiernemu i wskazał mu miejsce, w którym znajdowały się relikwie. Papież Leon III przybył do Mantui na zaproszenie imperatora Karola Wielkiego i stwierdził autentyczność relikwii. Wtedy właśnie został wykonany pierwszy relikwiarz, do przechowywania nadzwyczajnych pamiątek Męki. Niewielka ich cząstka została przekazana Karolowi Wielkiemu i umieszczona w jego królewskiej kaplicy w Paryżu. W 924 r., w obliczu niebezpieczeństwa najazdu Hangarów, relikwie zostały ponownie ukryte. W r. 1048 nastąpiło drugie odnalezienie. I tym razem Św. Andrzej objawił się podczas snu błogosławionemu Wojciechowi- niewidomemu, który niegdyś pełnił służbę w rodzie Canossa. Dzięki temu określono miejsce spoczynku zarówno ciała Św. Longina jak i marmurowej urny, zawierającej skrzynkę z Przenajdroższą Krwią. W 1053 r. przybył do Mantui papież Leon IX, aby oddać cześć cennej relikwii. Po uroczystym potwierdzeniu jej autentyczności, usiłował nawet zabrać je ze sobą do Rzymu. Wywołało to ogromny sprzeciw, który zmusił papieża do ucieczki i ukrycia się w benedyktyńskim klasztorze w Polirone.
Mniej więcej w tym czasie powstała nowa świątynia, większa i zaopatrzona w kryptę, gdzie przechowywane były święte relikwie. W r. 1472 położono pierwszy kamień pod budowę obecnej świątyni, aby "mieć więcej miejsca, gdzie pobożny lud mógłby się pomieścić i zobaczyć Krew Chrystusa", jak zakładał jej architekt. Jedna z bocznych kaplic poświęcona jest Św. Longinowi. Po bokach ołtarza znajdują się dwa sarkofagi- z kośćmi Św. Longina i Św. Grzegorza z Nazjanzu. Freski ścienne w tej kaplicy przedstawiają scenę "Ukrzyżowania" z Longinem na klęczkach, zbierającego Krew Chrystusa do kielicha oraz epizod drugiego "odnalezienia". Krypta z relikwiami została zbudowana na planie krzyża greckiego z ośmiokątnym "kościółkiem" pośrodku. Relikwie Krwi Chrystusa zostały umieszczone w osiemnastowiecznym relikwiarzu- dziele mediolańskiego złotnika Giovanniego Bellezza. Można je oglądać jedynie w Wielki Piątek. Poza tym dniem są one zawsze zamknięte w urnie wykonanej z zielonego marmuru. Do czasów obecnych przetrwała tylko niewielka część pierwotnych relikwii. W 1848 r. sprofanowali je austriaccy najeźdźcy; zaginęła wówczas gąbka i większa część relikwii Krwi. Wtedy również zostały zniszczone pierwsze naczynia przechowujące cenne relikwie.
W ciągu wieków bazylika Św. Andrzeja, kryjąca Relikwie Męki Pańskiej stawała się coraz bardziej obleganym centrum pielgrzymkowym. Wzdłuż dróg, które prowadziły do świątyni budowano kościoły i zajazdy dla lepszego przyjęcia przybywających i odpowiedniej opieki duchowej. Przypuszczalnie na wzór jerozolimskiej rotundy i "świętych stacji" w początkach XIIw. powstały cztery kościółki o okrągłej podstawie. Do dziś przetrwał jedynie kościółek Św. Wawrzyńca.
Kult Św. Relikwii został zatwierdzony przez papieża Leona IX w 1053 r. w Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Papież ten udzielił wówczas przywileju otrzymania odpustu zupełnego tym, którzy będą nawiedzać tę świątynię. Mantua zawsze szczyciła się posiadaniem tak cennej relikwii, która stała się jej symbolem. W XVw. Gianfrancesco Gonzaga, pierwszy markiz Mantui, polecił wybić srebrną monetę z napisem: "Mantuo, zostałaś wywyższona przez Przenajdroższą Krew". Przy bazylice istnieją Kawalerowie Zakonu Odkupiciela, założeni w 1608 r. przez Księcia Wincentego Gonzagę "dla czci i chwały Najdroższej Krwi". Już wcześniej istniało w bazylice Towarzystwo Przenajdroższej Krwi, którego początki sięgają r. 1459. Należeli do niego szlachetnie urodzeni mężczyźni, którzy zobowiązali się do utrzymywania nieustannie zapalonych lamp przed ołtarzem Krwi Chrystusa. Inni członkowie oddawali się dziełom miłosierdzia. Codziennie odmawiali oni modlitwy przekazane ze starożytności, nazywane powszechnie "Siedem Przelań". Już od XVII w. 12 marca odprawia się Mszę Św. i odmawia Liturgię Godzin własną o odnalezieniu Krwi Chrystusa , zatwierdzoną przez Stolicę Apostolską.
( Tłum. S. Dorota Zalewska AJU )
Od 1998 roku cząstka tej Relikwii znajduje się w Częstochowie u Misjonarzy Krwi Chrystusa. 21 października 1999 roku ks. arcybiskup Stanisław Nowak w tym miejscu eryguje Sanktuarium Krwi Chrystusa.