Zespół Klasztorny Dominikanów przy kościele św. Jakuba - zbudowany w 1226 roku, późnoromański, zachował typowy układ przestrzenny budowli klasztornej i bogatą dekorację plastyczną z cegły formowanej i glazurowej. Jest najstarszym i najcenniejszym zabytkiem Sandomierza, jednocześnie jest to jeden z pierwszych w Polsce kościołów wzniesionych z cegły. Zaliczany jest do wąskiej grupy zabytków najwyższej klasy. Wzgórze, na którym wzniesiono kościół, nazywane Świętojakubowskim bądź Staromiejskim, było od wielu wieków intensywnie zasiedlane. W okresie od X do XIII wieku rozwijała się tu prężnie osada z targiem. W końcu XII wieku księżna Adelajda funduje świątynię. Na jej miejscu w latach 1226-1250 z fundacji Iwona Odrowąża dominikanie budują zachowaną dzisiejszą budowlę klasztorną i osiedlają się w Sandomierzu. Kościół wzniesiono jako trójnawową bazylikę z wydłużonym trójprzęsłowym prezbiterium. Do kościoła przylegają zachowane w części skrzydła klasztoru, dzwonnica z 1314 roku oraz kaplica poświęcona męczennikom sandomierskim z połowy XVII w. Na uwagę zasługuje późnoromańska dekoracja ceramiczna elewacji, a zwłaszcza portal północny, zaliczany do najpiękniejszych portali ceramicznych w kraju. Wnętrze kościoła zdobią cenne witraże z lat 1910-1918 projektu Karola Frycza, skrzydła dawnego ołtarza głównego z 1599 roku oraz sztukaterie sklepienia w prezbiterium i Kaplicy Męczenników z XVII wieku.
