Chojnice - jest to miasto w województwie pomorskim, siedziba powiatu chojnickiego. Miasto położone jest na Pomorzu Gdańskim, na pograniczu regionów: w zachodniej części Borów Tucholskich oraz w północnej części Krajny, w pasie Pojezierza Południowopomorskiego.
Nie ma informacji kiedy Chojnice otrzymały prawa miejskie, ponieważ nie zachowała się o tym żadna wzmianka. Najstarsza informacja o Chojnicach zawarta jest w dokumencie wystawionym przez Mestwina II w 1275 roku augustianom z pobliskiej wsi Sworengacie. W tentacji wymieniony został Mislibous Malowy de Choyniz, który jest uważany za pierwszego znanego z imienia mieszkańca miasta. Już wcześniej istniał tu gród, o wybitnie obronnym położeniu na przesmyku między nieistniejącymi już jeziorami Jeleńcz i Zielonym. Miasto znalazło się pod władzą Krzyżaków w 1309 roku. W ciągu pierwszej połowy XIV wieku Krzyżacy umocnili Chojnice, powiększyli obszar należący do miasta i wydali ostatecznie nowy dokument lokacyjny w 1360 roku.
Dzięki położeniu przy głównym szlaku łączącym Zakon z Brandenburgią Chojnice rozwijały się bardzo szybko, bogacąc się głównie w handlu. W ciągu 20 lat wzniesiono kościół farny oraz zakończono budowę fortyfikacji. Uczyniły one z Chojnic także ważne ogniwo w systemie obronnym południowo-zachodniej granicy państwa krzyżackiego. Stąd też miasto nazwane zostało przez Jana Długosza Kluczem i Bramą Pomorza.
Okres prosperity zakończył wybuch wojny polsko-krzyżackiej w 1409 roku. Po zwycięstwie pod Grunwaldem do miasta na krótko wkroczyły także oddziały polskie. W 1433 roku miasto oblegane było przez wojska czeskich taborytów wspomagane przez polską szlachtę pod wodzą Jana Ostroroga. Po wybuchu powstania przeciw Krzyżakom i poddaniu się miast pruskich protekcji Kazimierza Jagiellończyka w 1454 roku pod Chojnicami doszło do walnej bitwy między wojskami obu stron. W bitwie tej Krzyżacy zwyciężli, jednak konsekwencją tego była uciążliwa 13-letnia wojna. Za lekceważenie chojniczan i krzyżackiej załogi swoimi głowami zapłacił kwiat polskiego rycerstwa, między innymi Jan Zawisza, syn słynnego Zawiszy Czarnego, a sam król musiał salwować się ucieczką. Dopiero w 1466 roku po trzymiesięcznym oblężeniu miasto, jako jedna z ostatnich twierdz krzyżackich, zajęte zostało przez oddziały koronne.
Jednym z dwóch chojnickich starostów w okresie Rzeczypospolitej szlacheckiej był Andrzej Puszkarz z Dobrzyczan, który uzyskał to stanowisko w uznaniu zasług po 13-letniej wojnie. Pełnił je prawdopodobnie do 6 października 1483 roku, kiedy zmarł. Drugim i ostatnim starostą w Rzeczypospolitej szlacheckiej był Mikołaj Kościelecki, który pełnił urząd między 27 sierpnia 1484 roku a 26 grudnia 1487 roku.
Atrakcje:
*Eksperymentarium - można tam zaprzyjaźnić się z drapieżną rosiczką, poznać śpiew ptaków oraz odgłosy zwierząt występująch w jednym z największych w Polsce rezerwatów biosfery, jakim jest Park Narodowy Bory Tucholskie. Przy kotle czarownic można poznać magiczną moc ziół, ale też wyjątkowe historie czarownic z okolic. Można tu również poznać obieg wody w przyrodzie, jak i ułożyć starodawny akwedukt. W wodnym można wziąć udział w prawdziwym wyścigu bojerów, nadać sygnał alfabetem Morse'a lub wywiesić flagę międzynarodowego kodu sygnałowego. Przeniesiemy się w czasie za pomocą wehikułu czasu. Poznasz tu prawdziwych rzemieślników ze średniowiecznych chojnickich cechów. Przejedziesz się tunelem czasu ku wiekowi pary i elektryczności, gdzie zmierzysz się z wiedzą wynalazców XIX i XX wieku. Na sam koniec wypompujesz nieco energii w Kulę Ziemską, działając razem z odnawialnymi źródłami energii,
*Bazylika Mniejsza - W 1340 roku zaczęto budować prezbiterium i wieżę, na końcu korpus nawowy, całość ukończono w 1360 roku. Monumentalna, trójnawowa świątynia wzniesiona jest w stylu gotyku pomorskiego z czerwonej cegły, na podmurówce z głazów granitowych, z czworokątną wieżą od zachodu, w której znajduje się główny portal,
*Kościół Świętej Królowej Jadwigi - rzymskokatolicka parafia należąca do dekanatu Chojnice, diecezji pelplińskiej,
*Muzeum Historyczno-Etnograficzne - funkcjonuje od 1932 roku. Dyrektorem muzeum jest Barbara Zagórska. Jego otwarcie miało miejsce jeszcze przed II Wojną Światową w 1932 roku. Pierwszym kierownikiem muzeum został Julian Rydzkowski. W trakcje wojny zbiory muzealne zostały zniszczone. Dopiero po wojnie w 1960 roku odtworzono działalność muzeum w ratuszu miejskim pod patronatem Miejskiej Rady Narodowej. Dwa lata później siedzibą muzeum została Brama Człuchowska wraz z zespołem basztowym.
